1. Ana Sayfa
3. Gilbert Vangampelaere in de bloemetjes gezet: een gesprek met de eerste productiemanager van TerraCottem

Gilbert Vangampelaere in de bloemetjes gezet: een gesprek met de eerste productiemanager van TerraCottem

26/12/2023 - 09:32

Nu we het einde van ons feestjaar naderen, willen we Gilbert Vangampelaere in de schijnwerpers zetten, een van onze eerste medewerkers die zes jaar geleden met pensioen ging. Gilbert speelde een cruciale rol als onze eerste Production Manager, nog voor het bedrijf TerraCottem was geboren. Gedurende zijn tijd bij ons heeft Gilbert een indrukwekkende reeks vaardigheden laten zien, zowel in zijn professionele rol als in zijn persoonlijke leven. Hij is niet alleen een gepensioneerde professional, maar ook een getalenteerd kunstenaar, schrijver, dichter en nog veel meer.

Hey Gilbert. Superleuk om jou nog eens te zien. Hoe is het nog met jou?

Hoe lang ben je nu al op pensioen?

Dat is nu al 6 jaar… Op mijn 62ste. Ik wou wel verder werken, maar het ging echt niet meer. Ik kreeg o.a. artrose. Maar ik had genoeg gewerkt hoor, 44 jaar lang. Gestart op mijn 18de.

OK. De tijd vliegt… Hoe lang heb je voor TerraCottem gewerkt?

Ik werkte al voor Bernard Devos van vóór het ontstaan van TerraCottem. Vooral in de Waregemse tennis- en golfclub Happy. Als manusje-van-alles. In 1993 werd de firma TerraCottem opgericht en toen er na een jaar iemand nodig was om de productie op te volgen, viel de keuze op mij.

Ik voerde toen ook de bestellingen en zo uit naar de klanten. Maar ook toen deed ik in feite nog “een beetje van alles” (lacht).

Hoe heb je dan Bernard leren kennen?

Ik ben eerst nog een tiental jaar loodgieter geweest in loondienst, dat abrupt stopte door een overlijden. Toen ben ik aan de slag gegaan bij Sofinal, een spinnerij / ververij voor het bedrukken en veredelen van textiel. Dat was een familiebedrijf van de papa van Bernard. Daar deed ik allerlei klusjes, ook bij Bernard thuis. Met de jaren ontstond een hechte vriendschapsband tussen ons twee.

Bernard werd een vriend van jou?

Jazeker. Ik herinner me nog een moeilijkere periode in de Happy, toen er minder werk was. Ik was aan het twijfelen om een andere job te zoeken. Bernard heeft me toen gebeld: ik moest alles laten vallen. Hij nam me de volgende dag mee naar Zanona in Spanje, waar hij een huis had. Ik had daar de tijd van mijn leven. We gingen oa met ons tweetjes jagen op wilde zwijnen. Daar werd onze band alleen nog maar versterkt en wist ik dat ik voor hem mijn ganse leven ging blijven werken.

"Ik heb altijd alleen gewerkt, wat ik supergraag deed. Je hoeft met niemand rekening houden en je kan echt doorwerken (lacht)."

Bernard verstond dat en gaf me die vrijheid. Omgekeerd heb ik dat vertrouwen nooit geschaad. Ik hield van die eigen verantwoordelijkheid.

Even terug naar TerraCottem: jij volgde de productie op en voerde uit?

Ja, toen had TerraCottem nog geen eigen productie. De bodemverbeteraar werd geproduceerd in loondienst. Dat liep niet altijd makkelijk en er was iemand nodig om het allemaal wat beter op te volgen.

En de geproduceerde zakken bracht ik dan effectief met de bestelwagen naar de klanten. Ook naar het buitenland. Ik herinner mij nog een boottrip naar het Verenigd Koninkrijk. De Engelse voetbalclub Blackburn Rovers was van plan hun veld opnieuw aan te leggen, ditmaal met Terracottem. Het probleem was dat de beslissing heel laat was genomen: ze hadden het product heel dringend nodig. De levering moest er reeds zijn de volgende ochtend om 7.00 uur! Dus werd ik ingeschakeld en vertrok ik onmiddellijk met de bestelwagen en de goederen. Ik kreeg de route mee op een papiertje, gps en gsm waren er toen nog niet. Eerst met de boot het kanaal over en dan nog zes uur rijden naar Blackburn. Toen ik midden in de nacht van de boot reed en mijn plannetje raadpleegde welke weg ik moet volgen, bleek er niets van te kloppen (lacht). Via een vriendelijke man in een nachtwinkel kreeg ik een nieuwe route. Ik was net nog op tijd om de TerraCottem af te leveren.

Grappig… Heb je nog zo van die anekdotes?

Iets wat me altijd gaat bijblijven is een test op het strand van Het Zoute in Knokke-Heist. Om aan te tonen dat het mogelijk was om planten te laten groeien met TerraCottem op een zoute grond, werd er gras ingezaaid in de vorm van de letters KZ (Knokke Zoute). Die test lukte wonderwel. Zodanig goed dat er verschillende klachten van kwamen van appartementsbewoners, die uitkeken op de test. Waar we niet bij stil gestaan hadden was dat die letters ook de afkorting waren voor het “concentratiekampsyndroom” (van KZ, de Duitse afkorting voor Konzentrationslager). Voor die mensen riep dat pijnlijke herinneringen op… Ik herinner mij dat ik ergens aan het werk was en mijn “beeper” ging. Toen was er nog geen gsm. En als die beeper ging, dan was het altijd dringend (lacht). We zijn toen in allerijl terug naar daar gereden om de letters te verwijderen. Maar de test was geslaagd (lacht).

Ik ben zelfs nog “marktkramer” geweest (lacht). Om in de beginjaren van TerraCottem het product wat meer naambekendheid te geven, werd er besloten dat ik op enkel wekelijkse markten zou gaan staan en zo reclame te maken. Ik kreeg mijn eigen “leurderskaart” en reed met de bestelwagen en de aanhangwagen Vlaanderen rond. Ik sprak de mensen aan en gaf ze enkele stalen mee. Ik heb dat bijna een volledig jaar gedaan…

Toen de firma TerraCottem dan een eigen productie-eenheid bouwde werd jij daar dan de verantwoordelijke?

Klopt. Dat was toen nog in Vichte (“de huidige productie-eenheid zit intussen in Oeselgem, zie www.terracottem.be/producent” (red.)).

Daar kon ik zelf produceren en stock aanleggen. Maar ik voerde ook nog steeds uit naar de klanten. En ik ging ook mee helpen bij het opzetten van diverse demoprojecten. Dat was toen echt de beginperiode van TerraCottem: er werden veel testen opgezet, her en der, om het positieve effect van de bodemverbeteraar op plantengroei aan te tonen. Ik ben ooit zo naar Brussel geweest waar een heel grote, oude boom aan het wegkwijnen was. Ik heb toen met een boor en schop een 20-tal gaten gegraven onder de kruin van de boom, waar de wortels zaten. Die aarde dan ook manueel gemengd met TerraCottem en gebruikt om de gaten weer op te vullen. Die boom is er terug doorgekomen!

En je hielp ook professor Van Cotthem met zijn talrijke proeven?

Inderdaad. Dat was ook superleuk en interessant. Veel bijgeleerd van de professor ook. Omdat TerraCottem oorspronkelijk ontwikkeld was om woestijnvorming tegen te gaan, deed de professor vele potproeven op zand. Dat zand mochten we van de gemeente Koksijde toen gaan halen op het strand. Nu mag dat niet meer. Maar ik reed toen met de bestelwagen en aanhangwagen naar de kust, om met een schop zand te gaan scheppen (lacht). Met dat zand deden we dan allerlei testen in het Proefcentrum voor Sierteelt (PCS) te Destelbergen.

Haha. Ja, ik herinner mij dat ook nog. Toen ik in dienst kwam, ben ik nog eens mee gaan helpen.

De professor testte toen o.a. verschillende dragermaterialen. Wist je dat de allereerste TerraCottems zand en kurk als “carrier” hadden? Maar tijdens die groeitesten vond de prof. een meer geschikte component: de huidige lava. Waaruit dan uiteindelijk de TerraCottem universal is ontstaan.

En later ook nog “AgroCottem” wat later TerraCottem complement is geworden.

Klopt. Ik heb ook nog geholpen met die testen….

Ja, dat herinner ik me ook nog. Jij hebt toen het onderzoekswerk van de professor verder gezet. Toen is ook nog de TerraCottem arbor en TerraCottem turf ontstaan.

De firma groeide toen ook sterk. Meer verkoop, meer bodemverbeteraars in het gamma, verschillende verpakkingen. Het werd drukker en drukker in “mijn” magazijn (lacht).

Toen je bij TerraCottem werkte schreef je boeken en maakte je schilderijen. Doe je dat nog steeds?

Jazeker. Onder het pseudoniem Beritos. Ik heb net een nieuw boek klaar. Een vervolg op Spook, die vorig jaar uitkwam. Dat was intussen al mijn elfde boek dat ik uitgaf.

• Spook (2021)
• Dichtbundel “Bloemen en onkruid” (2019)
• Dichtbundel “Gevoelens en zoveel meer” (2009)
• Dichtbundel “Een bokaal met Gevoelens” (2009)
• Dichtbundel “Alledaagse krabbels ontmoette kriebels” (2004)
• Zonnevrouwen (2003)
• Donkere Kerkpaden (2002)
• Pikant (2001)
• Wraak (2000)
• De Witte Kracht (1998)
• De Jagers (1996)

Allemaal in eigen beheer. Ik word daar zeker niet rijk van (lacht), maar ik doe dat supergraag. Doordat het in eigen beheer is kan ik steeds extra exemplaren bijbestellen als de vraag is er.

Vanwaar het pseudoniem Beritos?

Dat dateert al vanuit mijn kindertijd. Ik las toen veel Jommeke. Toen ik buiten met vriendjes “cowboy & indiaantje” aan het spelen was, herinnerde ik mij een stripverhaal waarin Jommeke in Mexico zat. Zijn vriendje Filiberke kreeg toen de bijnaam Filiberkos. De papagaai Flip werd Flipos... Je kent dat: die “-os” voor een Spaan klinkende naam. Mijn vrienden noemden me toen al Beri… wat toen Beritos werd (lacht).

Ik zag ook ergens op de sociale media jouw concept van de “ruilboekenkast” passeren. Kan je daar iets over zeggen?

In Dentergem waar ik woon, en dat uit 4 deelgemeenten bestaat, heb ik er een vijftal staan:

• in café A La Cour de Ste.-Cécile in Wakken,
• in de toonzaal van motorshop Moto Repair in Markegem,
• in eet- & sfeercafé De Baliekouter in Wakken,
• in het Meikensbos camperplaats te Dentergem en ook
• in café ’t Hof van Oeselgem.

Ik lees graag en heb dus een massa uitgelezen boeken. Ik wist van het bestaan van het concept ruilboekenkast, maar vaak staan die op kille, vochtige plekken. Ik plaatste de mijne op leuke plekken, waar veel mensen komen. Het concept is simpel: ik plaats de kast en vul die met boeken. Mensen kunnen die dan meepakken en eventueel zelf een eigen uitgelezen boek in ruil terugplaatsen. Het idee is om het sociaal contact wat te stimuleren. Wie een boek komt halen, blijft plakken en leert nieuwe mensen kennen.

Leuk idee! Je maakt ook schilderijen. Ik heb er ooit 1 gekocht van jou: die hangt op een mooie plaats in mijn living. Mijn vrouw was toen zwanger van ons eerste kindje en we waren alle twee meteen verkocht toen we het werk op een van jouw tentoonstellingen zagen.

Dat doet deugd om te horen. Dat schilderij “nieuw leven” was onderdeel van een kwartet aan werken dat ik rond dat thema maakte.

Het schilderen gaat in periodes bij mij. Ik heb veel ideeën, maar niet altijd evenveel tijd (lacht). En sedert vorig jaar sukkel ik een beetje met de rug, waardoor het een tijdje geleden is dat ik achter de schildersezel stond. Ik organiseer ook tentoonstellingen, waar wel wat voorbereiding in kruipt.

Ik “verhuur” ook enkele grote werken. Ik maakte een werk speciaal voor de bouwsector. En eentje voor de textielsector. Grote schilderijen van 1m20 op 2m50. Na een aantal rondreizen heeft uiteindelijk Fedustria, de beroepsvereniging van bedrijven uit de textiel-, hout- en meubelindustrie, mijn “Tribute To Flanders Textile” gekocht. Dat hangt nu in hun vestiging in Brussel. En het andere, “Geen bouw = geen economie” kocht BBC (Bekaert Building Company) voor hun kantoor te Waregem. De helft van de opbrengst schonk ik aan de vzw Kinderkankerfonds.

Waarom specifiek aan het Kinderkankerfonds?

Omdat ik jammer genoeg lang geleden met die vuile ziekte in aanraking kwam. Mijn oudste broer kreeg 30 jaar geleden leukemie. Ik heb gans zijn lange lijdensweg gezien. In het ziekenhuis zag ik ook de kinderafdeling. Je mag nog zo’n sterke vent zijn… als je daar buiten komt en je hebt dat gezien: dat grijpt je echt aan.

Ik wou daar iets voor doen. Ik heb 14 jaar lang Koester Kunst georganiseerd. Een kunsttentoonstelling waarvan de opbrengst allemaal naar dat fonds ging.

Vorig jaar heb ik opnieuw een broer verloren, ook aan leukemie (zucht).

Oei, jammer om dat te horen…

Je bent nu in pensioen: hoe zit jouw dag er uit?

Ontbijten natuurlijk. En daarna ga ik mijn kippen gaan “bestellen”…

Huh?

Haha… “kippen bestellen” is eten geven, voeren. Ofwel werk ik dan in de tuin of in mijn moestuin. Of ik schilder. Ik schrijf.

En als het mooi weer is, ga ik in de namiddag fietsen. Voor mijn pensioen kreeg ik van jullie een fietscomputer, die ik graag gebruik. Daarmee kan ik mooie ritten uitstippelen.

En als ik thuis kom kruip ik ook graag nog eens achter mijn computer. Wat Facebooken. De kranten lezen. Lezersbrieven schrijven (lacht). Ik doe dat laatste graag, om de mensen wat wakker te schudden.

Ik natuurlijk breng veel tijd door in mijn atelier, mijn “muzekot” (lacht). Ik toon je het graag: loop je even mee?

Supertof atelier, Gilbert! Bedankt dat ik mocht langskomen. Het was een heel fijn gesprek, blij dat ik jou nog eens terugzag.

Je weet: je bent altijd welkom, Davy. En doe mijn vele groeten aan de collega’s.

Meer informatie over Gilbert Vangampelaere alias Beritos?

Ken je iemand die dit artikel ook graag zou lezen?
Kopieer de link en deel gerust.